Ne kadar güzel seninde beni,
Benim seni sevdiğim gibi sevmen.
Ne kadar güzel seninde,
Ihlamur kokusunu bilmen.

Nelerle ödedik hayatın bize verdiklerini.
Ne kadar güzel şimdi,
Hepsini geri almak.

Ne kadar güzel Egeden Marmara’ya,
Marmara’dan Ankara’ya kadar sevmek.
Ne kadar güzel seninle ağlamak,
Seninle gülmek.

Çocuk ruhlular hiç büyümezlermiş,
Nasılda büyüdük birden çocuksu hallerimizle
Ne kadar güzel seninle büyümek.

Sen benim gibi esrik kişi.
Sen ey sevdiğim. Ey sevgili!
Ne kadar güzel her sabah gözlerini görmek.
Şimdi hiç bir şey düşünmüyorum sevmekten başka seni.

Yaşamak...
Yüreğin bendeyken yaşamak.
Medet umarım bitmesin diye hayat.

Aşk ki sevgili yarim,
Hazır ayağıma kadar gelmişken.
Direnmezsem ölüme,
Günahkar olurum.

Tapınır yüreğim son nefese kadar
Ve belki sonrasında da
Allah bilir...

Bu sözlerim hüzün sanılmasın sakın,
Farkındayım karanın, akın.
Öyle içten, öyle güzel ki sevgin.
Hüzün değil, mutluluk senin rengin.

Eşsiz bir ustalıkla yazmak isterdim sana olan şiirlerimi,
Ama unutuyorum imgeleri.
İtiraf etmeye başladığımda sevgimi.

Ve işte yine bu günde.
Anlatmak isterken içimdekinin ne olduğunu,
Daha bir çift söz edemeden.
Şiir bitti.

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN
12 Ocak 2015 Saat 22.00
Batıkent/Ankara