…AYRILALIM…ÜSTÜ KALSIN AŞKININ…

Gittin
Yalnızlığı rehin bırakarak ardında…
Anladım,suskunluğunda incelttin beni
Ki sokak ortasında yalnızım.
Bu gidişle sende imlası bozuk bir anı olarak kalırım

Peki
Bende önce bulup ta,sonra
Neyi kaybettin ?
Eksilen yanım neresi ?

Tamam o zaman
peki
Ayrılalım
Sen nefeslen bildiğin yeni adreste
Ben içimde depremlerimle parçalanayım
Usul usul düşüreyim boynumu sol yanıma
Ve yağmurlarla gelsin gece koynuma
Ellerime vursun yuttuğum sözlerin gölgeleri
Ve bölsün beni virgüller cümlelerimden
Ve yüreğimde açsın kan gülleri
Sana inat…

Peki
Tamam
Ayrılalım
Gözünde benim için sakladığın “git”i uzat bana
“sus”ları da bırak reçetemin yanına
Al ! Goncası sende kalsın
Dikenini bana bırak aşkımızın
Ve merak etme ben gömerim
Zulamda biriktirdiğim “sen”i gönül toprağıma

Peki
Tamam
Ayrılalım
Üstü kalsın aşkının

Suskunluğun dibine kurdun tezgâhını
Fazla değil mi bu suskunluğun ?
Gözyaşı yağmurlarına beni düşürdüğün yetmedi mi hâlâ ?
Beynimde “acabalar”la acının negatifi yükleniyor üzerime
Soysuz bir yorgunlukla uğurladın beni kapından
Kendime üzgünüm
Bir parça da kırgın:
Sana bulaştığı için…

Peki
Tamam
Ayrılalım
Kapatıyorum sözlerimi kendime
Yasaklıyorum dudaklarımı kelimelerime
Ve cümlelerimi kuran beynime
Sahi,yalnızım artık
Bir yalnızlıktan kaç uyku çıkar ?
Kaç hüzün yeşerir?
Kaç gece “karanlık” sabahlar ?
Peki,kaç gözyaşı damlası ürer
Ve bırakırlar kendilerini yanaktan süzülerek dudağa ?
Ha !
Sayabilir misin ?
Tabi ki sayamazsın !
Bilemezsin,çünkü sen hiç “ben” gibi sevmedin
Ve sen hiç “biz” olamadın ki !

Peki
Tamam
Ayrılalım
Üstü kalsın aşkının
…….s.altunbaş….14:50…10 ocak 2016