Çok seviyordu ölümüne
Uyku girmiyordu gözlerine
Bir sağına bir soluna dönüyordu
Aşksız geçen günlerini sayıyordu
Söyleyemiyordu korkusundan aşkını
Biliyordu onsuz olmanın farkını
Ağlıyordu gizli gizli
Yanında yoktu silsin gözyaşlarını
Korkak biri değildi aslında
Dili tutuluyordu onun karşısında
Gözlerinin içine her baktığında
Kahrediyordu içindeki dilsiz şeytana
Bir gün diyordu bir gün biliyordu
Sönecekti içindeki yangını
Tanrım görüyordu kalbindeki saflığı
Yenecekti kendini bulacaktı gerçek aşkını
Hayatı anlamsızdı aşk yanında yokken
Yaşamak tatsızdı aşk acısı çekerken
Vijdanı yaralıydı güneş çekip giderken
Hiç olmadık zamanda güller elinde beklerken
Aşka özlem duyuyordu kokusu buram buram
Masum bir günaydındı sabahlara uyanan
Kanayan bir yaraydı gülüşleri pansuman
Çokmu şey istiyordu gitmiyor dilsiz şeytan .

Servet KONAÇOĞLU