ki sen
ruhumun orman kuytusu ve bu kuytuda yeşeren hüzünlü bir çiçektin
bedenin kurudukça bir damla gözyaşı daha içerdin köklerinden


cesur değildin belki ama bir o kadar yürekliydi sevda bakışların
sığ denizlerinde bile kopacak fırtınalara çok ça limandın içinde




ben mi

ben fırtına değil okyanusun ta kendisiydim
yüzünü bile göremediğim limanlarındaki hoyrat bir esinti


en derininden
laciverttim maviye kaçan
yakamozdum ay ışığına sevdalı
sahillerine vuran bembeyaz köpüktüm
aşktım.. içimdeki tüm yaşanılası yaşamlarda




nicedir
imbatlar sert olmasa da ters eser oldu şehrimin kıyılarına
ve anlaşılamadık tüm iklimleri giydik sımsıkı üzerimize



bu aralar
alnına rastgelesi sürülmemiş sarhoş bir balıkçı teknesi gibiyim
kanatlarında ecel taşıyan tüm martıların çığlıklarında kaybettim içimdeki maviyi
ne denizim belli
ne de seferlerim



seyir defterinde bile adı geçmeyen alabora olmuş kimliğimde
kıyısızlığıma ağlar
sönüp te yanamayan tüm fenerler




benim artık
kalabalığında sessiz ve kimsesiz
ışıkları kör
caddeleri dilsiz tüm kentler


tüm çıkmaz sokaklardaki adresler
ve ayak izlerini terk etmiş tüm gidişler benim artık



eğer bir gün
düşerse aklın dehlizlerime

bil ki
gittiğin uzağım



ki ben
ruhundaki hücre odalarına hapsettiğin empatik bir köşeyim aslında


kurabileceğin bir düş değil
kurup ta yıkamayacağın kadar gerçeğim

şiir gibi
ölüm gibi…







ilhanaşıcıaralıkikibinonbeş