Bir yerinden çözüp
başlatmalıydı değil mi ?
zehirli çalılara takılan hayatı.
Kim derdi ki sökükleri dikeceğini ;
acımasızca kırılmış bir kalemin .
Belki o zamanlar ;
hizaya gelmeyendi ayrılık
gitmekle kalmak arasın da
adil karar verdirmeyen di .
olmazdı öyle ağır ağır ölmek !
bilmeliydik ki
hasret hiç bize gore değildi.
Geleceğini kesin bilseydik ;
bir ışık yansıtsa
mutluluğu bıkmadan beklerdik
susamadan
bir dikişte içerek tüketirmiydik !
bu kıymetli ömrümüzü.
Ne gerek vardı durup dururken,
kendimizi geliştirmeye savaş vermeye !
nasıl olsa zihnimizde tutulacak
O iki kelimeydi,
sözcükler sürüsünün gerisi de hikayeydi.
Bil ki sen benim ,beklenenim değilsin
dilekli dualı, kurgulu, düşlerim de.
Sen ;
şimşek gibi çakansın gözlerim de.
Bense ;
o parıltılı ışıktan sonra,
Muhacir gibiyim, artık kendimde..

Nuran KARACA