KARINCA

Ben edessa kralı Abgar’ın varisi Hüma

Tacım elimden gittikten sonra
Gönül ya,
Yüreğim haddini aşarak meyletmişti Zeliha’ya

O ki Komegan kralı Nemrut’un kızı
O ki güneşin doğuşuyla batışını elinde tutan hükümdar

Senin neyine gerek tacı elinden alınmış fakir
Bilmez misin İbrahim’i dahi ateşe attığını
Allah şahidimdir hiç duymadım böylesi bir acımasızlığı

Ceberrut yalnızlığım emretmiş olsa gerek
Uymuşum şeytana Zeliha’yı severek

Duymuş Zeliha’ya yandığımı Nemrut
Emirler yağdırarak askerlerine
Sürmüştü yalnızlığımı tılfındır tepesine

Yüz sürerek Halil-ül Rahman dergahına
Sığınmıştım güneşin gölgesine

Duyunca sürüldüğümü Zeliha
Olmuştu ağlayarak âma

Ve karınca
Sevdiğime inanınca
İnmişti aynzeliha gölüne
Damla damla taşıyarak Zeliha’nın gözyaşlarını
Söndürmüştü içimde büyüyen yangınlarımı

Efkan ÖTGÜN