Sessizlik yağıyor damla damla...
Ayrılık esiyor rüzgârlar.
Ne olur gitme...

Gözlerine elem renginin gölgesi vuruyor istemeden...
Akşamın hüznü gibi koyulaşıyor gitgide renkler...
O yaralı ceylan bakışlarla,
Gözlerime bak,
Kanasın ruhum...
Ellerimi tut, unut her şeyi...

Yüzümüzü güneşe döndük biz çoktan,
Kapatmadık gözlerimizi, direndik.
Kamaştı gözlerimiz birbirimizden...

Mutluyduk, ağladığımız kadar,
Yokluğumuz kadar kavuştu ellerimiz.
Bin bir rengine büründük sevginin,
Sevdaydı akan terimiz...
Kanatlandık günler, geceler boyu,
Uçtuk ki, en yücelerde,
Gülümsedik ağlarken,
Düşmüşken bin bir derde...

Ne çok el uzandı, oradan buradan,
Sen bana, ben sana olduk kalkan.
Sevgi yağmurlarıyla yıkadık yaralarımızı,
Sadakâtle sardık, bağladık.
Neler çektik, atlattık ne bâdireler,
Birbirimizin omzunda ağladık...
Bırakmadık hiç ellerimizi,
Seyrettik güzellikleri beraber...

Kimin umurunda,
Ayrılık esse de rüzgârlar?
Ellerimi tut sımsıkı...
At gözlerindeki elem rengini,
Kederi bırak...
Biz istemedikten sonra,
Biliyorum, ayrılık bize çok uzak...
Çoook uzak...

Hâlenur Kor