Biz ki,aynı dünyanın aynı insanlarıydık...
Kimileri tuttu insanlığı kollarından,
Koca mahşerin ortasında diri diri yakıldık...
Ne dünya alabildi insanlığın tadını,
Nede biz bilebildik gerçeyimizin adını,
Nazargahın kinini gözlerimize sakladık...

Biz ki bozamadıklarımız ezberlerde kaldık...
Kimileri inemiyor oynadığı sahnelerden,
Koca tiyatronun ortasında yalanlarla avunduk...
Ne bozana sahip çıkabiliyor düzen,
Nede biz olabildik ölümümüzü sezen,
Bu oyunu uslanmadan,yeniden yeniden oynadık...

Biz ki tarafsız kurgular sokağında uyandık...
Kimileri vurmuşdular sağlam yerimizden,
Koca bir mahşerin ellerinde çırıl çıplak ağladık...
Ne ruhsuzluğa bir katre göz yaşı katabildik,
Nede içimizden ruhsuzları satabildik,
Göz göre göre yüreklerimiz çalındı ruhsuzduk...

Göze saklamadan,
Yeniden oynamadan,
Ruhsuz olmadan,
Yok mu oyun bozan,
Yok mu başkaldıran,
Yine mavi gökyüzüm,
Yine yeşil dağlarım,
Var olmak adına
Umut doldurdum kalemime,
Ya ben,ya sen,diye diye...

Ekrem ÇETİNKAYA
VaTaN25 05.12.2015