1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1287
Okunma
Çok kalabalıkta yanlız kaldım ben.
Aynı dili konuşamadım insanlarla...
Aynı şeylere gülemedim.
Acılara hep ortak oldum.
İnsanlık adına.
Ama çok kırıldım ben.
Her bir dalımı kırdıklarında.
Tekrardan budadım ben.
Yeşerdim.
Çünkü insanları hep sevdim ben.
İnsan olmayı sevdim ben.
Ama çok kırıldım ben.
Her bir sancıda ,
Ellerimi uzattım ben.
Yüreğimi,elimden geleni esirgemedim kimseden.
Ola bildiğince herkeze vakit ayırdım ben.
İçim kan ağlarken.
Üzülmesin kimse diye hep gülümsedim ben.
Ama çok kırıldım ben.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz