Acımasız dalgaların durulmasına bile sevinemeyen bir hal... pek tabii ki nasıl ki çivi çiviyi söküyorsa, -ki ben demedim, öyle diyorlar- zamanla insan her bir şeye alışıyor. Acıları bile sindire sindire yaşıyor insan. Sonra bu acılar öyle bir hal alıyor ki, mesela denizin o kabaran, öfkeli yüzü, bir anda yerini fırtınalı, göz gözü görmez bir atmosferden, güneş açan, yerini kabarık denizlerden sakin bir havaya bırakan ılıman bir mevsime çevirdiğinde, o denizin kabaran haşmetli yüzünde, ayaklarımıza değen, hatta değdikçe içimizi gıdıklayan, bir nevi terapi etkisi yaratan o müthiş dokunuşa bırakıyor... Gördük ve tecrübe ettik ki, insanın yüreği de böyledir. İnsanın yüreğine değdi mi sihirli bir dokunuş, keyfine diyecek yoktur...

Şiirleri üstün körü okumam.. Duyumsayarak, sindire sindire okurum. Okurken şairin ruh halini anlarım, yazdıklarından tecrübe edinirim. Robotlardan farkımız duygusal olmamızdır. Kalp mesela her canlıda var, var olmasına da her kalp sevgiyle örülü değil maalesef.

Şiirleri bu yüzden çok seviyorum. Okudukça hem kendimden çok şeyler buluyorum, hem de beyin jimnastiği yapıyorum. Hele ki, keşfetmekte çok geç kaldığım bazı sizin gibi şairler, değerli kalemlerin şiirlerini okumak benim için tarifsiz bir mutluluktur...

Saygılar...

Yüreğine sağlık şaire kalemin daim olsun...

YÜREĞİNİZE KALEMİNİZE SAĞLIK OKUNACAK ŞİİR