Sonbahar...
Sanmayın baharların sonu...
Atar üstünden sararmış tüm hüzünlerini...
Öyle yalın ve örtüsüz... İçi gibi...
Ve sızılı sevdâlara esir yüreği.
Hülyâlara salar âşıkları hüzünlü duruşuyla.
Uçuşan sarı saçları, kızıl alevlerle dökülür omuzlarından.
Bakınca, bal rengi gözler, ışığından döner elâya...

Güzel bir kadındır Sonbahar...
Baharda takar takıştırır.
Yaz gelince, salınır yemyeşil bahçelerde.
Ve bir telâş başlar sonra Sonbaharda,
Gelecek bin bir bahara hazırlık, atar üstündeki elbiselerini,
Uzanır, sıcacık kışın koynuna...
Tatlı bir kış uykusu, can cana...
Yürekleriyle ısıtıp birbirini.

Bir vuslat mevsimidir Sonbahar...
Uzak yolların birleştiği nokta.
Kır kahvelerine yansıyan ışığıyla...
Rengi, güneş gibi sarar üşüyen gönülleri.
Yakamozların ışığı yansır gece mehtâbın aynasına...

Olgun bir meyvadır, tatlanmış,
Tadı, ikinci baharlarını yaşayanların damağında...

Hâlenur Kor