Şimdi, akıllılarda deli gibi hareket,
Sesleri, en yüksekten, çıldırmış, bu ne hiddet...

Cadde- sokak tanımaz, her yerde konuşuyor,
Durup- durup dinleyip, âniden çıkışıyor...

Cırlayan bayanları, ulu orta çok gördüm,
Kulakları yırtarca, feryat- İntizar duydum...

Çoluk- çocuk, genci de aynı şeyi yapıyor,
Ne oldu insanlara, haykırarak yürüyor...

Bâzıları, yürürken; iki adım ileri,
Sonra da arkasına, dönüp- geliyor, geri...

Anlaşılmaz işâret, el- kol sallanır- durur,
Bilmeyen insanlar da hayretle bakıp-durur...

Adı; “Cep” imiş hayret! ... her zaman durur “El”de,
Sanki, santral kurdu! Bekliyor; sâniye’de...

Okulda, evde aynı; dolmuşta, otobüste,
Akla gelmeyen yerde, tuvâletin içinde...

Çalıyor telefonlar, çıldırdı bu insanlar,
Biraz çevreye bakın, çocuklar ve bayanlar...

Kadir, almadı henûz, bu saydıklarım için,
Cep telefonu, lâzım; akıllı insan için.

KADİR YETER. TRABZON.