Benim hiç ikinci bir çift ayakkabım olmadı
Çünkü ; biz beş kız kardeştik
Ailemin ikinci çocuğu olarak geldim dünyaya
Bölünmüş sevgiler arasında yetiştim
Evin en küçük çocuğu olsam
Belki daha çok sevilirdim
Ablamla arkadaş gibi büyüdük
Paylaşmayı öğrendik
Sevgi yanımız hep eksik kaldı

Okula başladım çok erken yaşta
Kalabalık bir sınıfımız vardı
Öğrenmek istediklerimin çoğunu öğrenemedim
Soru sormak istediğim de sıra bile gelmezdi
Öğretmenimi çok severdim
Sarılmaya vakit yetmezdi
Nefret ederdim evlere zilini sevmezdim
Ne çabuk geçerdi günler çabalarken
Bir şeyler öğrenmek isteyip de öğrenemezken

İş hayatına başladığımda on altı yaşımdaydım
Ve benim hala;
İkinci bir çift ayakkabım olmamıştı
Oyun oynamak yaşıtlarım gibi gezmek istiyordum
Ama dedim ya biz beş kız kardeştik
Çalışma şartları ağır geliyordu ağlıyordum
Zam aldığım da koşarak geldim eve
Daha çok maaş alabilecek
Belki de eksiklerimi tamamlayacaktım

Babamın yüz ifadesi değişmişti
Zam aldığımı duyduğunda oysa sevinmeliydi
Kendimi kanıtlıyordum üstlerime karşı
Durgunlaşmıştı anlamamıştım nedenini
Sonra öğrendim ki;
Babamdan çok para almaya başlamıştım
Asgari ücret denilen bir şey vardı
Ve yetmiyordu işte yetişmiyordu
Çünkü; biz okumaya çalışan beş kardeştik

Doksan beş yılıydı ablam evlenmişti
Artık sorumluluğum artmıştı evin büyük kızıydım
Ama hala ikinci bir çift ayakkabım olmamıştı
Para biriktiriyor kardeşlerim bir şey istediğinde
Hiç düşünmeden almaya çalışıyordum
Cimriydim öyle olmak zorundaydım ama kendime
Yokluk ne demek öğrenmiştim zordu yokluk
Dışardan üniversite okumaya çalışıyordum
İşler yoğun dersler ağır yapamıyordum

Artık yaşım gelmişti yuva kurmalıydım
Yirmi altı yaşındaydım evlendiğimde
Hayallerimdeki gibi bir evlilik yaşamalıydım
Rahat olacaktım kendi evim olacaktı
En önemlisi mutlu olacaktım evimde eşimle
Hiçbir şey değişmemişti eskisi gibi zordu hayat
Sorumluluğu paylaşmak istemiştim en azından
Çalışıyordum ama;
Benim hala ikinci bir çift ayakkabım olmamıştı

Çok mu şey istedim hayat senden biraz sevgi
Biraz ilgiydi beklediğim
Çalışmam demedim didindim durdum
Sevgi dağıttım tüm dostlarıma bulamadığım
Sevgiyi yaşattım içimde ve verdim verdim
Karşılıksız çıkarsız sevgi
Ya sonuç; hep aldılar aldılar
Sevgi kaldı mı diye sormadılar
Şimdi ben otuzuma merdiven dayadım
Ve benim hala ikinci bir çift ayakkabım olmadı

Nuran KARA