Ay! Annem!
Bütün mavi renkleri toplayıp
Bir sonbahar seherinde veda edip gittin ebediyete.
Azrail mi kıskandı ne, bana sımsıcak bakışlarını
Ben ise son defa doya doya bakamadım şefkat dolu gözlerinin içine.
Açmadın göz kapaklarını anne!
Mavi göklere kalktın.
Beni zifiri karanlıklara terkedip, uçtun gittin bir daha dönmemecesine!..

Sana doyamadım annem!
Yoksa bana küs müsün?
Bağışla beni ne olur seni üzdüm defalarca
Ve kalbine hasret hançerlerini sapladığım halde hunharca.
Ama yine de sen merhametini esirgemedin benden.
Anne, o gecenin son gecen olduğunu bilsem uyur muydum hiç?
Ah annem!
Senin, mecbur ettiğim o uykusuz gecelerini nasıl geri verebilirim şimdi sana?

Cennete açılan kapımdın sen, nasıl ulaşırım şimdi ona?!
O kapım da kapandı, çekip gittin ay annem!
Bir eyvallah bile demeden,
Ben ne yaparım şimdi sensiz?
Son yaprak da düştü ömür takviminden
Elimde olsaydı tutar saklardım,
Yemyeşil, hiç sararmayan bir ömür ağacı yapardım,
Senin ömür ağacını.
Gençliğimi bahşiş verirdim sana
Eğer ki, elimde olsaydı imkanım;
Canına can kata bilseydim seni yaşatmak için.

Koltuğun boş, yatağın boş şimdi
Duvarlar buz kesmiş, üşüyorum...
Meğer; nefesin imiş ısıtan ruhumu
Ağustos’ta donmak oldu artık benim kaderim.

Bundan sonra sensiz, sen olmadan ne ederim?
Nasıl yaşarım bu yalnızlığı?
Sen böyle yapmazdın,
Bir hoşça kal demeden çekip gitmezdin.
Beni böyle yapayalnız bırakıp da yüreğimi yakmazdın.

Gözlerine son kez bakamamak yakıyor çiğerimi
Bak işte tütsüsüz yanıyorum anne!
Mezarına varıyorum,
Soğuk taşlar kucaklamış seni, kıskanıyorum
Kalk evimize gidelim anne, ne olursun yalvarıyorum.

Şimdi gökyüzü mavi gözlerinle daha mı güzel anne?
Yağmurlar yağarken mavi mavi yağar mı?
Ben göklere, gökler bana ağlar mı?
Denizler mavisini alır gider uzak adalara,
Ben yine bakarım sisli dağlara.


Kokun sinmiştir diye giysilerini öpüyorum
Seni tekrar yaşamak için kokunu içiyorum.
Gül kokunu evde unutmuşsun
Dönecekmiş gibi...
Beni mi avutuyorsun anne?
Bir daha seni ne zaman göreceğim?
Seni çok özlüyorum,
ölürsem özlemden öleceğim.
Beni de yanına al, yine ninni çal uyut beni,
Bu dünyada kocadım,
Yeniden büyüt beni.

Ağrıyan yerlerine merhem olamadım
Tutmayan dizlerine güç olamadım
Elin,kolun olamadım .
Beni affet, affet anne
Sen bana hayat verdin,
Hayattan giderken yanında olamadım anne.

Bütün renkler siyaha dönüştü gözlerimde
Dünyam karardı senin gidişinle.
Bütün mavi renkleri topladın gittin .
Gözlerin kıblem idi, kıblemi kaybettim anne!

Hatırlıyor musun ?
Sana hep derdim:
- Anne gözlerin çok güzel, en çok gözlerini seviyorum, çünki orada vefa vardı, çünki orda dünya vardı. en çok ta gözlerini özlüyorum .
Sen benim ezel ve ebed sevgilimdin anne,
Şimdi Vefasız dünyada sensiz, sessiz!..
Ve yapayalnızım!..