dağınık bir satır
ve rengi anlamına karışmış harflerin yastık kavgası
akar kağıda


bugün günlerden diye başlayan anıların
parmak uçlarına değen melodisiydi o ilk sayfalarda okuduğumuz
katıksız imgelerin oynaştığı
uykusuz heyecanların titrettiği dizlerdi
konuşulan

dumanı köze karışan bir düşün
külleri yıkıyordu bulutları
gök/yüzü
aynı sen


gözü arkada kalmayan bir hayatın ilk adımı
silinmeyen tek yazısıydı
o



esmerdi dilin rengi
bakışları kahve molası
dudakları bol kahkahalı sohbet sofrası


bir şükür imtihanı daha kapımda
yaşadığım
ömrüne yaslandığımla

besmele çeken anne kılıklı nasihatler öğretmişti
kadınlığı
yuvayı
ve üstüme alındığım onlarca inşALLAH’ı



kimse yüzümün çizgilerinde hayatı aramasın
ömür ile ölüm arasındaki en büyük köprü
eşim
iyi ki de benim

gün ışığını
gönlüm dengini bulur !


28/10/2015
12;32
eMİNeYZAMAN