Kar taneciğine tutunduk umut diye,
sadece tutunduk, tutunacak bir dalımız olsun diye,
kırlangıç kanadında su taşıdık
yangınları söndürelim diye,
barış koyduk çocuklarımızın adını,
hep barışı seslenelim diye,
neydi ki gücümüz zaten yoksunduk,
sıksan kırılacaktı bahtsız dileklerimiz.

Bilirsin türkülerimiz ağıtlarımızdır,
acılarımızdan damıttığımız her gece,
dinsin diye içtiğimiz ağulardı,
ne sanırsın ağıtla halay çekmeyi,
kodlarımıza işlenmiş kim hesap etsin,
papatya falında seviyor çıkarmasını biz de bilirdik,
zemheri çok sertti katık da yoktu,
güvercinlerimiz desen garibim,
kırılmış kanatları uçamaz ürkekti.

Bir dokunsam dedim vazgeçtim,
kaç ah işiteceğim korkutuyordu,
doğruydu çare kıtlık kınandı,
hangi dağına yaslansak kardı borandı,
yoksunluk çok uzun baharlar kısaydı,
ne dua tutar ne gün geçerdi,
bir tek türküler kalırdı,
o da hepsi ağıttı sen bilmezdin,
oynadığın gözyaşımdı, sadece
sen bilmezdin,
bilmezsin.