3
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
930
Okunma
Sığ insanların yalnızlık seremonileri
Çalıyor ruhumuzun aydınlık odalarını
Birer birer eksiliyor ağacımızdan
Umut çiçekleri.
Düşerken yerlere yaprakları
Topluyor hüzün kuşları
Kalbimizin kovduğu tüm belirsizlikleri.
Yalnız insanların mutluluk melodileri
Çalıyor uzaktan uzağa terkedilmişlikleri.
Duyuyorum şarkılarının
Kanayan notalarını.
Hüzün çağırıyor bizi girdabına
Çekiliyoruz kanımızdan ’Çek’ dercesine
Öyle ağır bir sahnesindeyiz ki hayatın
İçten içe sevdayı öldürürcesine.
Ateşe bile bile yürümek ölürcesine...
22/10/2015
10.45
5.0
100% (6)
Cevap Yaz