Ben bu dünyadan göçüp giderim
Ardımda ne kaldıysa silip giderim
Dünya hali hey dost bir ben bilirim
Nasıl derdimi yarim sana dermanım diyeyim
Dağlardan inlesin sesim
Sanki bağrı yanan bir benim
Anlamadı hey dost ağlamadı sevdiklerim
Bir gün olurda düşersin
Sanada kor alev gibi sende kahredersin
Görmedinmi hey dost
Bilmesin kara sevdasına yandığım
Doymasın kara toprağına bulandığım
Yaşamaksa aşk sandığım
Ömür tükenmezmi elbet
Gel gelde nereye kadar sabret
Ey karagözlüm gül fidanına diken olduğum
Bilsem ki acımı hafifletsin
Ölsem ki uğruna sen göremezsin
Bir varmışım bir yokmuşum sanki
Duymadınmı sende hey dost
Ne geç kalmışım nede erken
Yitip gitmiş umutlarım
Varsın gitsin unuttuklarım
Her haykırışımda sevdamı
Korkunç bir girdabın boynuna dolanıyorum
Elimde değil yutkunamıyorum
Boğuluyorum hey dost
Kovuluyorum hasret kokan şarkıların diyarından
Öfke nedir hey dost anlat hele
Sabahın son bulduğu geceye
Poyrazın harmanladığı her heceye
Yazıyorum bütün aşklarımı
Deli dolu ibretsi hayatımı
Bitiyorum hey dost
Eriyorum gün geçtikçe
Gidiyorum bu yalancı romantik mevsimlerden
Sen nereye sorarsan sor beni kimlerden
Hatırı hatır kırar ne bilinmez sebeblerden
Bitiyorsa ömrüm ebediyyen
Kırık bir cam parçasıydım ben tutkalı olmayan
Tutunacak hali kalmayan
Geriye dönüp baktığımda pişman olduğum
Ne gelip geçen güzelliklerin
Nede bitmek bilmeyen aşkların günahkarıyım ben
Sahibi olduğum yargıların
Korkak olduğum sevdalarımın
Gözümün içine baka baka yalanlarının eseriyim ben
Sen ağla hey dost
Sen bağla ellerimi
Sen ver cazamı kapat gözlerimi
Bilmezmisin hey dost
Dostlar acı söyler
Ben sana hiçbirşey diyemedim
Gerçekler her zaman ki gibi acı olsada
Öfke kin kusmaktır bencilce
Her nefret ettiğinde acımaktır gizlice
Belki belli etmeden ağlamaktır
Yalvarmaktır son bulmaktır
Beni affedebilecekmisin hey dost
Beni sımsıkı bağrına basabilecekmisin
Affedebilecekmisin söyle dost söyle.





Servet Konaçoğlu