…
Ölülerinin kendini çok beğendiği
hayâl/etler ülkesinden geldim,
ruhları diri, bedenleri ölü
kimi cennetinde,
kimi cehenneminde gömülü…



Her gün biraz daha çürümüşlük
yayılıyor kokusu ölü tenlerin
sokaklarda ne asma yaprağı
ne de akasyalar
yalnızca afiş asma yasağı var!



Zabitan çöpçüler süpürüyor sabahları
korsan eylemlerde yapıştırılmış
resimlerini rengârenk düşlerin
k/ayıp ilânlarını kahramanların…



Hiç şaşırmadım doğrusu
şizofren megalomanların
dermansız kronik rahatsızlığı bu;
her eylemini doğru sananların
ve karanlığında gecenin
kendini yıldız sayıp,
güneşi kıskananların
daracık karınlarına sığmayan peklik
we arabalarında sosyetenin
allanıp pullanmış, pudralanmış ojeli
kıçına bez bağlanmış köpeklik!



Oysa ben çoktan geçtim o yolları
kaç bin yıllık mazideki cehennemin
yedi kat dibine gömdüm
budalalık çağımı
Babil’in Asma Bahçelerinde unuttum
aşı bıçağımı,
iğne yapraklı çamların reçineli bal/tasını,
bağ makasını akasyaların…



Hayâl/etler ülkesinden geldim,
orada bir kentin içinde en son
bir k/ayıp ilânında gördüm
ismimi ve resmini düşlerimin
teknolojinin azizliğine kurban gitmişim,
ülkenin dev/let başkanı
cellat kesilip, çekmiş i/pimi
zabitan çöpçüler silip süpürmüş
ne ismim kalmış ne cismim
yalnız hayâl/etlerin düşlerindeyim şimdi…



Ölülerin dirilerden farkı yok
kiminin ruhu karınca
kimi aslan kimi kaplan
bazısı çakal bazısı tilki
gün batıp hava kararınca
fareler basıyor ölü kenti;
bu ne sondur ne de ilki,
ezelden beri böyledir beşer
böyle hali dünyanın, bil ki
”Kediler ölünce kemelere gün düşer!”



Şaban AKTAŞ
17.02.2010