Çok karışık buralar...
Ölüm boyu şaşkınlıklar, cehennemi dibi kadar yalnızlıklar cephesindeyim...
Kalemlerin yürek öldürdüğü bir savaşın tam ortasına uyanmışım...
Her yer gece yarısı...
Siyah kurşun kalemler, kurşundan da acımasız.
Önüne geleni karalayarak katlediyor...
Her yüklem kendi nesnesini boğazlıyor...
Devrik cümleler, nükleer etkisinde, düştüğü yerde aşkın yaşam belirtisi yok...
Zaten aşkı yaşayan da yok...
Sevdanın anasını ağlatıyor,her yazılan...



Ben mi..?
Dört tarafım mayından şiirlerle dolu...
Basmışım birine...
Gönlümün bacakları kopmuş...

Bakmışım sağa sola...
Cemal, coktan ölmüş...
Nazım sürgünde kaybolmuş...
Ben sana koşuyorum, ayaklarım yok...
Sen, kör değilsin, görmüyorsun...
Sağır da değilsin, duymuyorsun...
Sevdamın sığacağı bir sığınak yok...
Üstelik sen de beni saklamıyorsun...
Burada ölmek, şair adeti...
Öldürmek şiir geleneği...
Ölenler günahkar...
Kalanlar riyakar...



Ben mi..?
Ben öldürmek istemiyorum kimseyi...
Haydi çık karşıma...
Durma esir al beni...
Kaç atımlık cümlem kaldı inan bilmiyorum...