hiç pahasına, her gün.
bu şehrin, her köşebaşının,
ağlayayazanı sahiplendiği yapraklarındakiler,
üçüncü tonuyla basılmadı mı yüreğimin?
o kadar soluk...
o kadar nefes...
ve ne kadar da saydam gözyaşımız,
ağladığım hiç mi belli olmadı?
yanışımın gölgesine hoş geldin,
burada tek kural, ağacı da düşün, acıyı da.
yani;
sen hiç nefesini soğuk aldın mı?
o nefesin sana tanıdık geldiği oldu mu?
ki yaş’atan o değildir.
bak! ne çok biriktirdim ben,
hem de gözyaşı renginden!
ve ağacı hiç yakmadım.
boş ver, sana yakınmak yanlış biraz...
ne olur yakınlaş
yürüyebilir miyim ki içtiğine sarılsam!
ondan değil de... gitmeyeceğim!
bazı yollar sadece nasıl bittiğini görmek için var.
ve çıkmazlara gerek yok.
hayır hayır, bilmeyeceğim.
ölümün bir şeyleri bitirdiğini, başlattığını.
ve arada kalan diğer şeyleri.
birike birike!
kalmayışlarım var!

| 2 eylül 2015 çarşamba, 02:21