Gel bir acı çay demle olsun dertlerime em
Gamzenin ışığında kaç gece yol alayım
Sen benim değişmeyen efsanem çay melikem
Bir katre gülüşünde hayallere dalayım

Çay melikem albenin gülleri kıskandırır
Üflesen güneş söner nefesinin koruyla
Haziranda açan gül gülüşünü andırır
Bil senin ikliminden çıkmam mete zoruyla

Senin için yazarım şiirin hasını hep
Gülüşünün ıtırı dizelerime siner
Cümle yazdıklarıma senin albenin sebep
Çay melikem istesen bulutlar yere iner

İnceliğin yazılır her dizenin özüne
Elifi gören gözler seni hatırlar bir bir
Hayalin mi görünen turnaların gözüne
Çay melikem yakışmaz bu demde sana kibir

Gözümdeki fer ol sen ışık saç hayalime
İklimine davet et ilk akşamdan geleyim
Hasretinle yüreğim olsa da lime lime
Kendi külümü kendim elimle eleyeyim.
(Ankara,20.08.2015-ilk iki kıt’a)
Ankara,21.08.2015 İbrahim KİLİK