../
Dudaklarımı, kulaklarıma taşıyan esmer gülüşlerim var ya
Hep masumdu onlar
Bu yüzden yüreğimi yüzüme astım...





Şehrin orta yerinde
Yürek heybesinde kalan umut kırıntılarıyla
Günlerce maviyi bekledi kadın
Başını kaldırıp engin göğe iç çekerek baktı
Bulutlara, güneşe selam verdi
Unutmuştu koca kalabalığın içinde bir nokta olduğunu




Düşündü her şeyden uzak bir yerde yaşamak varken
Ne den bu kalabalık şehir
Herkes yabancı
Herkes koşarken unutmuş kendini
Yanı başında bir kediye ilişti gözü




Ah! be kimsesizim
Bu çoğul yalnızlıkta sende, ben kadar sahipsiz ve kimsesizsin
Torbasını yokladı hani boğazına düğümlenen simidinden kalmış mıydı acep?
Ama yoktu!




Kendi çaresizliğini ve içindeki çıkmazı bırakıp hayvancığa sokuldu
Derinden seslendi
Yavaşça elini uzatıp dokundu
Ah! be kediciğim sen kadar bile olmadım
Sen kadar sevenim olmadı...




Sonra kendi kendine konuşmaya başladı.
Kime canım dediysem canımı aldı
Ağzımı açtığımda sanki düşman ordusu hücuma hazırdı
Her sözüm silah oldu, dönüp beni vurdu
Kurduğum her cümlede ona seslendim
Ama o bana, hem sağır
Hem de dilsizdi
Çok mu garip bir insanım
Oysa; tek suçum sevmek, güvenmekti...




Hadi var git bee kimseler anlamadı
Sen nasıl anlayacaksın ki şu garip halimi?




Şimdi usulca yaylan
Söyletme beni deli deli
Hani maviyi görürsen
Ona bekleyeni olduğunu söyle
Bir zahmet bulsun beni...



ASMEROZ-62
---Gülşen Polat---