Dalından koparılmış çiçeklere benzer,
Unutulmuş şehirler;
Kaderleriyse bahtsız insanlara.
Sevilirler ölesiye,
Sonra unutulup giderler.
Baştan ayağa hüzne bürünürler.
Uzaklarda üşürler.
Bir serhat türküsünde,
Bir bardak demli çayda erirler.
Hüzün kumaşında ilmek olur yürekleri,
Hasret gergefine gerilirler.

Hep aynı kadere sahipler.
Bazen Kudüs olmak bazen Üsküp,
İçlerine dürülürler kaderlerine küsüp.
Kaderleri ve kederleri,
Ya, Girit’de Hanya olmak,
Uzak kalmak Konya’dan,
Bir nadanlığa kurban.
Ya Bağdat gibi yâr olmak uzaklardan.

Çayda çıra oynarken cerenler,
Ellerinde şamdan,
Ağlar Kahire uzaklarda Şam’dan.
Her biri bir serhat türküsü söyler.
Kıbrıs’ın kolu kesik anadan ayrılmaktan.
Tarihin narası yankılanır Batum’dan.

Selâm bekler boynun büküp İstanbul,
Yanya’dan Tırnova’dan,
Öksüz kalan şehirlerin şikayeti,
Hüzünden değil;
Ayrılıktan, unutulmaktan.
Ankara,05.03.2008 İbrahim KİLİK