-ne o aynadaki yansımana mı küstün Ahmir?

içimden için geçiyor yine
işte bu yüzden
köpük köpük kudurdu deniz!
beyin evimde yangın çıkıyor bazen
geçmişi toparlayamıyorum
dumandan ve küllerden!

oysa sadece
a’sırlık duvarlarımı yıkmıştım sana
y’oktu b’aşka gün’ahım!



göz’lerim kör oldu Ahmir!
izlerken karanlığı
gölgeme bastım yeniden
bir düş kuyusuna hızla düşerken…




kavimleri kutsayan gizli bir güç gibi
bir ışık huzmesiydin
geçtin önce içimden
ve sonra
akıttın d’ilinden d’ilime efsanevi zehrini
lanetlendim!
yaşıyorum bak Ahmir!



söyle bana!
beni henüz çıkmamış bir kitabın
kaçıncı sayfasında unuttun
ve kaçıncı sayfasında kuruttun
nostaljik bir gül gibi Ahmir?



sanır mısın ki
gül kuruyunca düşer kokusu teninden
sanır mısın ki
burnundaki o koku bir füsundur
ve dağılır rüzgârın nefesiyle gecenden?



yok Ahmir!
zaman eğri, kalbin doğrudur her daim
kalbin zamana yenik görünse de
zaman utanacak z’amansızlığından vakti gelince…



göz’lerim kör oldu!
bana gönül g’özünden
bir kuş uçur bu yüzden
ağzında muştular olsun
dökülsün dil-i geçmiş bir zamanın dilinden
gün görmemiş günüme
duyuyor musun Ahmir!


duyuyor musun?












12:00/07.07.2015