budaklanmışlığın
çaresizliği,
kendi
kazdığa çukura kendi düşmüş,
üşüşmüş gövdeye
tepeden
başlıyarak,
sarmaş dolaş olmuş
içerden fethi,
kap karanlık
zindanlığa talip,
dahasına..
oğuşturuyor avuçlarını,
doymak bilmiyor
nefsi,
iliklerinin
dahi
dur demesi
zor gibi..
görünen
o
ki,
son ihtimalin bile şansı sıfır..
şüphe götürmez
örümcek ağı
hiçliği
oynar yanında..
emin ve garanti adımlarla marş marş,
geri vites
kalkmış
şaha..
sen
hala tak
pembe gözlüklerini
sis perdesi nefes aldırsa da,
o
burnundan soluklarken..
yok
mu bi de
o
pis pis gülmesi
yukardan bakan misali
büyüklük kompleksinin arsızlığı
çömelirken
şahsiyetsizliğin önün
de..
sen varmışsın yokmuşsun
hiç
umrunda değil
tutmuş bir yol gidiyor
bilmez
mi
ki
o
düşeceği
çukur
adı olsa da mezar
aslında onun kurtuluşu..
amma
velakin
geride kalanlara
kurtların
eziyeti
bir öcü gibi ruhlarında,
kemiriyor
sona kalmış ölümcül hücrelerini,
tek tek bir bir
sanki naralar atıyorlar
zaferin şarhoşluğuyla,
bugün bana
yarın
sana..
ah
bir bilseler
sonunda
hepsi
boşu boşuna...

(Berlin,05.07.2015)

Talat Özgen