Sen daha köşe başındaydın
Çocukluğundan geliyordun
Bense
Bir büyümenin eşiğinden dönüyordum Maiçoc!

Kasabanın yara toplayıcısı baktığında gözlerimize
Biz göğün maviliğini sağıyorduk yaralarımıza
Hangi yaranın ucundan tutsak
Mavi kanıyordu
Ve hangi yaranın kabuğunu kaldırsak
Kızıl bir gonca gibi gülümsüyordu bize



Dilimizden düşen canhıraş dolu her sözcüğü
Şiir sanıyordu Edebiyat-ı Cedideciler
Biz fiilleri gözaltına alınmış
Gizli özne muamelesi görüyorduk
Ayraç konulmuş her kitabın arasında sessizce



Sessizlik en büyük çok sesliliktir bazen
Bunu en iyi bilenlerdeniz biz
Değil mi Maiçoc?



Dün gece oturdum yatağımda öylece
Her gün
Kinini özenle bileyen insancıkları düşündüm
Ve daha büyük bir hırsla
Sevdamı bileyledim ben de!




Elleri kelepçelenmiş
Gözleri bağlanmışların ülkesinde
Özgürlüğün saçlarını okşadım aşkla
Sonra yıldızları düşündüm
Her gece karanlığa inat
Yanıp sönen o muhteşem güzellikleri…



Hiç söylemiş miydim sana?
Senin gözlerin de tıpkı yıldızlar gibi
Karanlığa inat ışıldıyorlar daima



Sessizliğin sesini duyuyor musun?
Kapat gözlerini ve dinle!
En büyük devrim sessizce olandır Maiçoc!













12:30/03.07.2015