Düşününce kalem yazar yazıyı,
Saymaz ömürden geçen yıl ayı,
Önce kendisi alır hepsinden payı,
Yürekten anlatır öyle yazar yazıyı..

Yazmaya başlayınca eğriyi büğrüyü,
Gönülden görmek ister hep doğruyu,
Yazarken hiç sormaz kimseye soruyu,
Kendisi bilir kendi yazar budur huyu,

Kalem yazdığıyla yürekleri üzmez,
Ellerin yazdığını da hiç bozmaz,
Durup dururken boşa da yazmaz,
Hepsini yazar engelleri tanımaz,

Benlik hükmeden gönülden yazar,
Sadece yazdıklarını yaşayan anlar,
Farkında olmadan mesajlarını yollar,
Her gün yazsa da yorulmaz kollar,

Dostluk şefkat merhamettir asıl olan,
Havalar atıp tafralar büyüklük taslayan,
Omuzları sevgiliyle bağırlara yaslayan,
Kalemdir garip mazlumu ancak anlayan..

Sırtı pek olanları imrenerek dile getirir.
Sevgilileri başlatır feryatlarla bitirir,
Yaşam, hayat mevsimini dillendirir,
Kalem yazın ca da Hepsini yer bitirir.

Bazen yazar sosyal yaraları yaşar,
Her gün durmayıp, çehreleri aşar,
Durmak bilmeden sevdalarıyla koşar,
Kalem yazınca yerinde çoştukca çoşar..

Gönüldekileri sektesiz öylece yazar,
Okuyanları görmeyince kendince kızar,
Mürekkebi eksilmeden her gün yazar,
Kalem yazmaya devam etsin değmesin nazar..