ACILARIN BESTESI

Kimi insan,çileli gelirmiş, şu yalan dünyaya,
Kimiyse,bel bağlamış,yanlızlığa,hülyaya.
Kiminin düşmezmiş ardından, feleğin sillesi.
Iniltiler,hıçkırıklar olurmuş,acıların bestesi.

Kimi hep kalleş görmüş,dünyasında,düşünde.
Baykuşlar yuva yapmış, yuvasının üstünde.
Kimi, teselliyi aramış, kadehlerde,şişelerde.
Kimi,sessizce ağlamış, o ıssız köşelerde,


Hep mutsuzluk, hep acıyla dolu hatıralar,
Ve hep gözyaşıyla yıkanmış,solmuş sayfalar.
Baharında yeşeremeden kuruyan yapraklar,
Kadersizler,talihsizler,o garip, zavallı insanlar.


Biri varki; sokakları mesken tutmuş kendine,
Ne ev var, nede bark,.üstü başı pecmurde.
Onlar,ki:bir lokma ekmeğe hasret kalanlar...
Ölümü kurtuluş gören, o zavallı garip insanlar


Diğeri; o puslu meyhanede, susuz,hemde aç,
El açmıs bekliyor,iki büklüm,çaresiz muhtaç,
Sinmiş,yer etmiş sanki kendine, ıssız bir köşeyi.
Titreyen elleriyle bekliyor garip,o bir yudum içkiyi..!


Mahmut Mücahit Özdemir