Şubatın yirmisiydi;
Şair dostlarımın toplandığı bir mekanda;
Salim Kanat, Durdu Şahin, Halil Gülşen ve ben...
Kararlaştırmıştık önceden.
Şiir terennümleri, sohbetler yapmak için,
Bir araya gelmiştik,
Karlı ve ılık bir günde...
Çaylarımızı içerken..

Kelam döndü, dolaştı;
Bizim memlekete, Erdemli’ye dayandı..
Aramızda bulunan bir ağabeyimiz;
"Yıllarca Erdemli’de yaşadı, bir eniştem vardı.."
"Şu anda Alaca’da, çağırayım, tanışın..."
dedikten sonra;
Açtı telefonu; üç-beş dakika içinde;
Orta boylu, yetmiş yaşlarında;
Babacan bir amcamız girdi içeri...

Şubatın yirmisiydi;
Tanıştık, çok geçmeden muhabbete başladık;
Erdemli’nin, kırk yıl önceki halini,
Öyle bir anlattı ki İsmail amca,
Çocukluğumun geçtiği mahallemi,
Sedir ağaçlarıyla kaplı yaylaları,
Kekik kokusunu, Avgadı’yı, Güzeloluk’u;
Öyle bir canlandırdı ki hayalimde;
Özlemim arttı memleketime..
Uzun uzun anlattı, anlattıkça yaşadı...
Çok ilginç geldi bana;
Dedemi de tanıyordu!

Şubatın yirmisiydi;
İsmail Amca; öyle etkiledi ki beni;
Babam gelince memleketten,
tanıştıracaktım; söz vermiştim üstelik.
Belki maziye dalıp;
Kaybolacaklardı Altmışlarımn Erdemli’sinde..
Heyecanla bekliyordum babamın gelmesini...

Şubatın yirmisiydi;
Tam gelecekti ki babam;
Yollar kapanmış kardan, Kayseri’den geri dönmüş..
oysa ne kadar da özlemiştim babamı,
Ve de memleketimi...

Şubatın yirmisiydi,
Erdemli’yi özlüyordum!
...............

Ve Martın ikisi;
Sela veriliyor camilerden;
Pek de kulak asmıyorum;
Gerçi kimi tanıyorum ki bu şehirde!

Selanın sonunda,
"İsmail Karslı vefat etmiştir"
nidasını duyuyorum;
İnanamıyorum, zira; ölümü yakıştıramıyorum ona;
Hem, daha nereye İsmail Amca?
Babamla tanıştıracağım daha!
........
Düşündükçe;
Özlemim artıyor memleketime ve sana;
Allah rahmet eylesin; İsmail Amca?
Sözümü tutacağım korkma,
Geldiğinde babam,
Götüreceğim mezarına...