’’Şiirim gibi yaşadım.’’ diyor üstat Hilmi Yavuz ...



İnsan şiiri gibi yaşayabilmeli
engin olmalı yüreği denizler kadar
araştırıp bulmalı güzel insanları, ihlâslı kulları
sevgi dolu, beyin denen muhteşem radar...


Bastın mı toprağa
tertemiz havayı şükrederek ciğerlerine çek
ve bir selam çak karşı ağaçtaki yaprağa
aman ha karıncaya börtü böceğe sakın tepeden bakma
sabahın ilk ışıkları ile cenk ve güneşe merhabalar
açılmasın tabiat ana ile aralar...


Ara sıra söv gitsin hayvanlara eziyet edenlere
ormanları ve insanları yakanlara
korkma tanrı bu küfürlerine günah yazmaz...


Şiiri gibi yaşayabilmeli insan
gözlerini diktiğin zaman karşıdakine
hissetmeli
bu adamın gönlünde yer yok nefret ve kine...


Vatan sevgisi sözde lafta kalmamalı
yazmalı çizmeli bir şeyler yapmalı doyasıya okumalı
gazileri baş tacı yapıp şehitlere ağlamalı...


Yardım etmeli insan
Edirneli bir teyzeye, Ağrılı bir amcaya
Adanalı gurbetçiye ya da Karadenizli taksiciye
Hataylı simitçiye, Kırşehirli bir çiftçiye
yardım etmeli şevk ile kimselere çaktırmadan
eşine, dostuna, garibana yolda kalanına
görmesin kimse
bir elin verdiğini diğer el bilmesin...


Şiiri gibi yaşamalı insan
geceleri yastığa başını koydun mu
düşünmeli inceden inceden
Şam’da insanların hali nicedir
fitne hep oradan mı çıkar
Bağdat’da hangi zulüm dolu gecedir
Allah’ı bırakıp da
bu zalimlerin taptıkları hangi gücedir...


Doğu Türkistan’da kim ne yer ne içer
Afganistan’da kimler kendilerine metrelerce kefen biçer
Filistin’de hep mi zalimler can yakar
gözyaşları neden hep bu coğrafyada akar
emperyalist efendiler viskilerini yudumlarken
daha ne kadar bizlere gülerek bakar...


İnsan şiiri gibi yaşayabilmeli
gülmek güzel ama
hayat acı ve gözyaşı da saklıyor bağrında
ne zaman ki sevmeyi unutur ve bıkarız
işte o zaman insanlıktan çıkarız...