BABAM
Aşık olduğum ilk adam
Hayatım da ilk tanıştığım,
Sevgilerin en deriniyle bağlandığım ve varlığından hep gururlandığım
Sıcacık sevgisinden hiç şüpheye düşmediğim ve sırtığımı yasladığım en yüce dağım

Bir devdin iri bedeninle ,
Sen benim kahramanımdın
Şevkatli bir babaydın ,öyle güzel gülerdin ki
Kısık gözlerinle, kafanı sallayarak tebessümle
O kocaman ellerinle ,ne güzel turpla havuç salatası yapardın

Ve çocukların yerken ne büyük hazla izlerdin
O lezzeti hiç bulamadım
Çünki ben o salatayı bir daha hiç yemedim

Bir de uzun kocaman karpuzu
Babamın yüreğinde taşıdığı ve yanından hiç eksik etmediği
Kutsal bir sabrı olduğunu çok sonradan anladım
Bütün hayatını sadece bize adamıştı
Ve anneme hep şöyle derdi ; aman hanım çocukları sakın incitme
Onlar bize misafir, kalpleri kırılmasın
Bir gün hepsi bizi bırakıp kendi yuvalarına gidecek
Onlar bize ALLAHIMIZIN emaneti derdi
Bir kez bile yüksek sesini duymadık ama çok saygılıydık
Öyle çok severdi ki bizi ,biz üzülünce daha çok üzülürdü

Babamın yüzünde ki derin çizgiler
Dünyanın öte ucunda benzeri duyguları yaşayanlarla aynıydı
Babamın bize kütüphane olarak bırakacağı
Yüzündeki çizgiler ve gözlerindeki ifadenin evrenselliğiydi

Yüreği sevgi dolu bir adamdı benim Babam
O bana göre sevginin ta kendisiydi

Şimdi ,zaman pusuya yatmış ,acımda kol geziyor
Elimi her uzattığımda boşluğuna takılıyor
Kış olduğunda hele birde kar yağdığında
Ayrı çöker karanlığı Babam’sızlığın
Nasılda canım yanar bilseniz

Sensizlik nasılda zor geçiyor BABAM
Seni andığımda bir el boğazıma çöker nefesim kesilir
Ve işte o an kaçarım sokağına çocukluğumun
Sokulurum kollarına hasretinin
Ayazında donarım yokluğunun
Dökerim sessiz çığlıklarımla gözyaşlarımı
Acımdan habersiz yağan karlara
Karlı bir kış gününde kaybettiğim... ÇINAR BABAM