Her yeni günün başlangıcında
Zirvede;
Daha fazla kök salardım toprağın derinliklerine.
Yollar;
Özlem dolu şarkılarla kucaklaşırdı eteklerimde.
Takılmazdım hiç birine,
Gülüp geçerdim hallerine.
Onlar benim eteklerimde,
Bense dağın zirvesinde.
Var olduğum günden beri
Bendim bu tepenin tek hakimi.
Yeni başlayan her günün
İlk ışıklarıyla birlikte
Yeni umutlarla,
Yeni sayfalar açardım geleceğe.
En umarsız zamanlarda bile
Gizlenmiş umutlarım vardı,
Yemyeşil yapraklarımın içinde.
Gün;
Yavaş yavaş kararmaya başlarken
Yılların yorgunluğu, karanlığın ağırlığı
Tutunurdu dallarımın her birine.
Tek dostum rüzgarlardı
Bu dağın zirvesinde.
Kimi zaman ılık, kimi zaman soğuk,
Kimi zaman sıcak ve hırçın
Fakat sevdayla dokunurlardı yüreğime.
Bir gün olsun takılmadılar
Bedenimi sarmalayan kibrime.
Nasıl oldu anlamadım;
Asırlardır dost bildiğim rüzgarlar
Yönünü değiştirdi son günlerde.
Uğramaz oldular bu dağın zirvesine.
Korku, kimsesizlik sardı birden bedenimi.
Umutlarımın gizlendiği yapraklarım
Her gün birer, ikişer toprağa gömüldü.
Dallarımdan yavaş yavaş nem çekildi.
Asırlara meydan okuyan ben
Geçte olsa anladım ki;
Beni bu hale getiren
Yüreğimden söküp atamadığım,
Beni içten içe kemiren kibrimdi.
Sonunda;
Yapraksız, kuru dallarımla birlikte
Kala kaldım tek başıma
Bu dağın zirvesinde.
E.YAVUZ