Şiir ruhun aksidir sözlere
İnsan kavlini koyar dizelere
Ne bir din ne bir sihir
Ruhun coşkusu, tutkusudur şiir
Bazan hüzün bazan sevinç
Ruhu saran yaman bir güç
ŞİİR BAZAN DÜŞÜRÜR ZEMİNE
bAZAN ÇIKARIR TA GÖKLERE
Sanki bir selvi gibi salınır
Bazan günahkar bazan arınır
Sonsuz kötülük ve sonsuz iyilik
Bu insana ait bir benlik
Başka yok böyle bir yaratılmış
İyilik ve kötülük arasında kalmış
İnsan gibidir şiir mutlu,mutsuz
Şiir gibidir insan olumlu olumsuz
Bir uyum var onda birbirine
Muhtaç gibidir biri diğerine
Halt etmiş Wallace haytası
Bozulmuş onun insanlık kaytası
Din yerine olurmu hiç şiir
Şiir insani, din İLAHİ’dir
Diyorki kaçık hem ne kaçık
Dinden tatmin olmuyormuş insanlık
Şiir dinin yerini dolduracakmış
Bu mendebur aklını kaçırmış
Buna demezler mi? en büyük şair
Dinsiz biri olur mu? hiç şakir
Boşuna ulumasın kendini kurt sanıpta
Kaldı yine ahlaktan garp sınıfta
Hayatı dünyadan ibaret göremeyiz
Biz senin gibi laşe değil ölümün ötesindeyiz