Ey sevgilinin yurdu seni mahzun koydular,
Kulluğa davet eden ezana mı doydular?

Leş kargaları konmuş minber ve kubbelere!
Sözüm meclise değil, satılmış kahpelere!

Masaya kondu artık domuzuyla birası,
Aslını ne de çabuk unuttu kahrolası.

Toprağımı peşkeşle düşmana satanı var
Oysa her karışında binlerce yatanı var.

Beynim döner vahada sanki çukur enginler,
Boğuyor girdabımı haykırır piç zenğinler.

Düzenbazlar baş tacı, takdir görmüyor gayret
Vay benim milletim vay, bu nasıl iştir hayret!

Ceddimiz şahadetten başka makam bilmezdi
Rükûdan başka yere ölse de eğilmezdi

Üç kıtaya hükmeden aynı millet değil mi?
Parçalayıp bölen de aynı illet değil mi?

Sallanır amma göçmez vatanımdaki taşlar,
Zafer üstüne zafer yenilgilerle başlar.

Gerekirse bir değil, bin kez yazılır destan
Bize her yer cephedir, bize her yer kabristan.

Fethe zuhur edince İstanbul, yedi tepe,
Hatırla; zehir döktü turşu kurulan küpe.

Bulutlardan gelen ok şah damarımı yardı,
Günü örten gecenin ak rüyaları vardı.


Deseler yüz yıl evvel, bugüne inanmazdık,
Bilmem kaç asır daha uyurduk, uyanmazdık.

Dirildi artık yatmaz, kin yatağına bu dev
Çelikten tabyalardan alev yağacak alev!

Bedrin o aslanları seslenirken seherden,
Yiğit oğlu yiğitler kalkar düştüğü yerden.

Göklerden imdadına yetişir ilâhi ses,
Yeter ki iman ile alınsın her bir nefes.

Ben ferda istemem ki ferdası bir mahşerse,
Haykır şarkını şimdi müminler mübeşşirse.

Müebbetlik bir bahar iner Mevla’dan ancak,
Müminlerin elinden düşmeyecek bu sancak...





HARUN YILDIRIM