Gözlerinin esaretinden gidiyorum sevgilim.
Sensiz bu yollarda yürümek öyle zor ki.
Yavaş yavaş beni kahreden adımlarla yürüyorum sensizliğe.
Bilmiyorum geriye dönmek öyle zor ki.
Adım adım ayrılığa gidiyorken..
Şimdi bir ses gitme dese.
Kal yanımda sensiz olmaz dese.
Yüreğimden Feryat eden Mutluluk çığlıklarım yükselirdi göge.
Sen her kapıyı kapamışsın suratıma.
Üşüyorum bu dar sokaklarda.
Nereye gitsem soğuk ve karanlık.
Issız bir ada gibi yapayalnızım buralarda.
Başımı yaslayacak bir omuz dahi bulamazken.
Hayaline sarılıp avunuyorum yokluğunda..


İçimde dinlemeyen bir sızın var.
Fırtınalar kopuyor yüreğimde.
Kimin umurunda..
Ben Yanmışım kahrol’muşum.
Kimin umurunda.
Seneler geçiyor ayrılığımızın üstünden.
İlk günkü gibi aklımdasın.
Unutmak öyle zor ki.
Anlatamıyorum yazılarla bendeki seni.
Kırık bir kalem buruk bir kalp
Ve akan gözyaşlarımla büyüyorsun içimde.
Sancılar çekiyorum her gece
Nefes gibi doluyor’sun içime.
Söküp atmak istiyorum yüreğimden seni.
Olmuyor işte.
İnce sızı gibi bedenimi esir almışsın.
Bendeki seni affedemiyorum.
Bir bitiş bu kadar kolay olmamalıydı.
Bir beden bu kadar kolay yıkıl’mamalıydı.
Hayata küsmüş acı hatıralarıyla baş başa kalmamalıydı.
Neyse...
Kadermiş deyip boyun eğdik işte.
Üzülme sende..
Her şey gibi buda gelir buda geçer.
Üzülme sende.!

Emre ÖZKAN