El elden üstün derler arş-ı âlâya kadar
Bin bilsen de yine de; “bir bilen”e onu sor.
Fâni olan her şeyin elbette bir sonu var
Allah, Habîbi varken; aranır mı başka yâr?

Küçücük bir göz ile, yeri/göğü tarattı
Gündüzü gece yaptı her şeyleri kararttı
Seni, beni her şeyi; Rabbim niçin yarattı?
Nereden, niçin geldin; biraz olsun kafa yor?

Varlığının delili, bil ki çoktan da çoktur
Düşman bize gül atmaz onun attığı oktur
Dünyanın sonu vardır ukbânın sonu yoktur
Dünya, ukbâya göre; ana karnından da dar.

Günü geldiği zaman, yıkılmazlar yıkılır
Sularsa yatağında büklüm büklüm bükülür
Birbirine değmeden gökyüzünden dökülür
Pasta kalıbı gibi; her şekilde yağar kar.

Ne insanda, ırmakta kalmadı dünkü debi
Cehli yok etmek için; çok uğraştı ol Nebi
Biri kolay biri zor; yapmakla/yıkmak gibi
Bedevîlik kolay da; medenîlik çok çok zor...

10/05/’15
Hanifi KARA