0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1059
Okunma
Pazardan alınan ve kenara atılan bir mendil gibi
Dağınık, ezik ve kirli
Çıkmazların yoğunlaştığı
Gülümsemelerin kayıp olduğu tarihler bunlar
Ağaçların bile küfür ettiklerini bilirim ben
Ben
Kendim!
Defalarca sordum içime
Aralık kapılarda hep başımı kestiler
Yenilmedim!
Kendimi yalanlarla avuttum
Yeri geldi sızdım ücra ıssız meyhanelerde
Ama bom boş olan ümitlerimi dolduramadım
Yenildim artık
İçim adeta bir çığlık şehri
içimiz bir hüzün bahçesi
Gözyaşlarımızla suluyoruz
Kendimiz büyütüyoruz
Sonunda çiçekleri kendimiz öldürüyoruz.
