bu günlerde gözlerime bakmıyor annem!
ikimizde sus pus oluyoruz
babamın bahsi geçtiğinde

karamsarlık umuda dönüşürmüş
ayaza kafa tutan gülde
dokunmak imkansız olsa da
bir serapmış aşk
güneşin kavurduğu çölde

mutluluk kiminin hayâlidir
kiminin rüyası
kimi de kalbinde taşır
ruhun derinliklerinde saklıdır inci
ve
Azrail’in cânân’a bağışladığı vefa
yarin kutsallık bilinci

ey koca çocuk
tek başına büyüyen adam
nasılda gözlerinde parlıyor
sevgi denilen duygu
belli ki bertaraf etmişsin ezilmişliği
sanki bir nilüfer gibisin
şimdilik
berrak suda dans eden balıklar gibi…

arınmışlığın tadını çıkarır kuşlar
yenilerken tüylerini
şeytana teslim olunca nefisler
insan denilen varlığın arınmaz oluyor kiri,

zalim zulüm ederken mazluma
dünyayı kıyamete taşır günahları
şüpheye mahal yok belki
kibri mağlup ederken melek yüzlü çocuklar
bir salyangoz kadar korunaklı
kelebek kadar neşeli
ölümü düşünmeyecek kadar kaygısızlar
çünkü içlerinde yuvalanır yaşama sevinci…

ve
annemin dilindeki dua
elindeki bereketmiş
yüreğime ektiği aşk çiçekleri

(Günbatımı düşleri... sy.40-41)

Arap Kurt