Gökyüzünde bir buluta teslim ettim yüreğimi
Uyuttum geleceğe dair bütün umutlarımı
Kızıl bir özlem vakti şimdi
Artık kimsenin beni duymayacağı kadar suskunum

İçimde volkanlar bir bir patlarken
Hatıraları kanayan yaralarıma sardım
Canımı kor alevler yaktı kavurdu
Belli etmedim haykırışlarımı kimseye
Kendi acılarımı yüreğimden kendim topladım

Karanlığın yazgısındayım
Saçı ağardı hayellerimin
Gözlerim de zemheri bakışlar
Gözyaşlarım buz tuttu kirpiklerimde


Yaslanıp yalnızlığın omzuna
Gül kurusu kadehlerde içiyorum efkarı
Bir başına dolaşıyorum
Viran olmuş gönül kentimde

Dilimi tutsak ettim dişlerimin arasına
Ben sustum acılarım konuşuyor şimdi
Çok yara aldı gönlüm kanadıkça kanıyor
İçimdeki sevdalar bir bir ölüyor

Biliyorum
Hiç gelmeyecek beklediğim bahar
Gönül bahçem susuz çöle döndü
Yaralarımı merhem kapatmıyor
Hüzün mavisi akşamlarda
İçimden binlerce şiir geçiyor
Kimse bilmiyor.