3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1031
Okunma
bir cocuk ölür yalnızlıgında uykularımın.
gomerim onu karanlagına gecenin,
elerimde toprak kokusu...
ellerim bataklık karası...
gözlerim gri gri bakar bosluga.
dusmusum yalnıslıkla kazdıgım,
o dipsiz cehennem cukuruna
ve yok bir el uzatan.
ne de olsa mahkumum, muebbet,
idamını yaptım insanlıgın
zira affım yok!
sade bir ısık huzmesı gozbebeklerimde,
yarına umıt belki sadece...
Cevap Yaz