Bahar gelince Güneş farklı vurur yüzlere,
Çevrede bir canlanma, hareketlilik olur.
İnsanlar hayranlıkla bakar beyaz izlere.
Mığır dağında bu beyazlığı,güzelliği bulur.

Güneş değmesi ile erisen de günden güne,
Her zaman sen başlarsın erkenden güne.
Serinliğinden vurur geçen geceden güne.
Mığır dağı ağlayarak bakar gökyüzüne.

Güneşin vurması ile parıldar güzel yüzü,
Beyazlık temizlik tabi tüm canlıların özü.
Bu dağlar bu aydan sonra tutamaz sözü.
Mığır dağı ancak yazdan sonra görür güzü.

Sen kaç aydır hazırlandın bu düğüne,
Beyazlık ve gelinlikle çıktın her öğüne.
Amanoslarda bu yönden kavuştun üne.
Mığır dağı erimeye başlar günden güne.

Her gün Güneş’in vurması ile Mığır ağlar,
Üzerindeki karlar eriyince,dereler çağlar.
Eriyen karlar ile sevinir eteğindeki bağlar.
Mığır dağı gibi ağlamaya başlar karlı dağlar.

Mığır’ın bembeyaz yüzü bakar göklere,
Serinlik verse de,üzüntü düşer yüreklere.
İnsan acımaz mı eriyen beyaz emeklere.
Mığır dağından göz yaşı dökülür eteklere.

Üzerinden atsan da gelinlik ve beyazlığını.
Ne olur sen üzülme, sıkma güzel canını.
Ağlama,sıcaklık sarsa da dört bir yanını.
Dereler ve toprak alır senin beyaz kanını.

Zaman gelir senin de saçına düşer aklar,
Acaba kimler düşünmeye başlar, duraklar.
Düşünsene bu beyazlar ne hatıralar saklar.
Mığır dağı burada,hani o insanlar yoklar…

Hasan KAYA
Eğitimci-Şair-Yazar