kaç adımdı yokluğun say(a)madım...



suya yatırdığım ateş kadar keskindi yüzündeki mevsimler
ki gelişin gibi gidişinde mevsimsiz oldu sevgili


bu şehir bana ve ben bu şehre dar gelirim artık



seni asla unut(a)madım
ve inan ki sevgili
seni unutmayı Tanrıya isyan bildim kendime



her ne kadar kalsam da bu izbe şehrin çıkmaz sokaklarında
bilirsin kalmalarım gitmekti benim



bu şehrin sen kokan ıslak kaldırımlarına yatırsam da düşlerimi
kazısam da duvarlarımdaki kerpiç bakışlarını
gözlerime yağdırdığın yağmurların girdaplarında kavrulsamda
taşımıyor artık sensizliği giydirdiğim omuzlarım


belki de
hüzün dolu bir şiirin son mısrasıydık seninle



oysa şimdi
bir elimde zulamda sakladığım eylül kırıntıları
bir elimde hoşçakal




biliyorum ki
bulutlar dolusu hüzün yağacak ışığını söndürdüğün bu şehrin üstüne
ve ben kimsesiz toprak kokacağım birazdan...







ilhanaşıcı
yirmiikinisanikibinonbeş