I.

Karanlık bir uzaklığı sen koydun aramıza,
adressiz yerlerdesin.
Yalnızlıktan daha zor olan karanlık ilişkilerdir.
Karanlığın soğukluğunda üşürsün,
bilirim,
kimbilir kimin kollarında ısınmaktasın.
Ah be sevgili, ne zor şeydir bunu bilmek!

Işığı kirlenmiş yollarda izlerini arıyorum.
Tüm sözcüklerimi sen götürdün.
Issızım.
Suskunum.
Gözlerini dinliyorum gözlerimde!
Dudaklarına bakıyorum kiraz kırmızısı
ve aradan bembeyaz gülücük.
Sevgiden masallar...
Öyle ya, masal masal tükenen bir sevgiydi o!
Kolayca tükettiğin
ve kolayca terk ettiğin...
Yüreğim paralanmakta burgu burgu,
gururum paramparça.
Yalnızlığımı bırakıp da ardında gitme ne olur,
diyemedim!
Sustum.
Ah be sevgili, ne zor şeydir bunu susmak!

Bir hoyrat titretmesinde içim, uzak yolları anlatıyor.
Gidiyorsun, soğuk bir veda sesiyle,
gelme diyorsun arkamdan.
Tıpkı ölüme gitmek kadar güzel.
Hiç bir güzellik kalmadı ardında başkaca...
Sana kavuşmak varsa ölmek de güzel!
Onun için her cenaze alayında hüzünlendim
ve hasretle ağladım.
Ağlamaya hiç susmadım.
Seni hiç unutmadım.
Fırtınalar şahitimdir.
Çağlayanlar da!
Doğanın her uyanışında başlayan hayat senin.
Her çiçekte senin kokun.
Sen yoksun.
Ah be sevgili, ne zor şeydir sensiz ağlamak!