Sevda ateşten gömlek, kara bağrımda yanar,
Çöle saldı yâr beni, hârı kavurur kumun.
Her Leyla’nınn Mecnun’u, çareyi çölde sanar,
Yâr ateşim yok der ya; beni sulara gömün.

Onu öyle sevdim ki, şiirlerle tarifsiz,
Sığmıyor mısralara, edebiyat marifsiz,
Sürç-i, lisan kekeler, dilin sözü zarifsiz,
Aşikar etmek var ya; beni sulara gömün.

Karadan daha kara, imkansız aşkın rengi,
Yâr koynunda el yatar, baş yastığın yok dengi,
Yağmurlar kifayetsiz, sanki damlalar çıngı,
Sevda yangını kor ya; beni sulara gömün.

Bir yangının içinde yanıyorum zamansız
Öyle bir sevda ki bu, amansız mı amansız.
Volkan oldu yüreğim tütüyorum dumansız,
Dünya bana çok dar ya; beni sulara gömün.

Kuruldu yüreğime, bu aşkın darağacı,
Lokman Hekim düşürdü, yok derdimin ilacı,
O içimde yaşarken, ölüm başımın tacı,
Kefensiz gitmek zor ya; beni sulara gömün.

Bu sessiz feryadımı, ne han duydu ne hancı,
Kabre kadar gidecek, içimdeki bu sancı,
Vuslatı visaline şu dünyada yabancı
Mekan vermek çok şer ya; beni sulara gömün.

Kul Figani sevdası, ölümsüzdür ölümsüz,
Seven derde katlanır, olsa yüzü gülümsüz.
Felek vurdu çelmeyi, yüreğime çalımsız,
Toprağa girmek kâr ya; beni sulara gömün.

Kul Figani (Erdem GÜMÜŞ)
ÖZBEKİSTAN / SAMARQAND
10 NİSAN 2015