Her gün resmine bakıp özlemedim desem de,
Sanki suyu çekilmiş liman gibi özledim.
Penceremden yolunu gözlemedim desem de,
Vuslatına kurulmuş zaman gibi özledim.


Ne mendiller ıslattım ben, yalnız kaldığım da,
Zemheri yatağından bir bahar aldığım da,
Ah bir bilsen, o an o şarkıyı çaldığım da,
Hüzünlenip ağlayan keman gibi özledim.


Her gün yaşları döküp ağlamadım desem de,
Yas tutup karaları bağlamadım desem de,
O deli Fırat gibi çağlamadım desem de,
Diclenin üstündeki duman gibi özledim.


Akan göz yaşlarımı yağmurlara uladım,
Sevincini kıskanan yüzü gama buladım,
Bu yaşlı gözlerimle yüreğimi suladım,
İki dizine çökmüş humân gibi özledim.


Üstüne cemre düşen hazanın gülüydün sen,
Mecnunların mekanı Leyla’nın çölüydün sen,
Mezarı yüreğimde yaşayan ölüydün sen,
Her şeyine susamış güman gibi özledim.

HARUN YILDIRIM