Bucaksýz derya gibi sevgiyle coþan yüreðin,
Mantýkla, iþ birliði yapmazsa,hüsranýný öðrendim...
Dostluk vahabýnda açýlan her kucakta,
Gül dikeni olmadýðýný,zehirli sarmaþýkta çýkacaðýný öðrendim...
Hiç bir zaman bakla etmedim bu kelimeyi ama ,
’’Seviyorum’’ derken; bir daha, bir daha düþünmeyi öðrendim...
Her sevgi sözcüðünün, her iltifatýn altýnda,
Engerek, aramayý öðrendim...
Doðru vede insan olduðum sürece ,Hata yapabileceðimi,
Ve beni insan eden bu hatalarla, baþým dimdik yürümeyi öðrendim...
Ýnsanlarý yaradan dan dolayý sevmeyi ve iyilik etmeyi ,ama,
Gerçek olmadýkça kalp vermemeyi öðrendim..
Her ten dokunuþunun yar olmadýðýný,
Yarýn ,yürekten seven olduðunu öðrendim...
Yalanlardan, yýlanlardan, uzak olacaðým derken,
Baba ocaðýnýn hasretini öðrendim.
Yatakda cehennem ateþiyle yanarak yatarken,
Ana’dan baþka çorba vereninin olmadýðýný öðrendim...
Ayaðýn tökezleyip düþecek gibi olduðunda,
Baba’dan baþka el verenin olmadýðýný öðrendim...
Binlerce insanla sevgi yumaðý olsan da ,
Yalnýz gelip, yalnýz gideceðimiz gibi,
Þu sýnav dünyasýnda yalnýz yaþamayý öðrendim...
Öðrendim ,tüm bunlarý, yeni öðrendim ama ,
Yaramaz bir çocuktan farksýz gönlüme ,
Söz geçirmeyi, hala öðrenemedim...