Hüzne vurulmak

Sarılmak nefese, sabahta yürümek;
Küsüp de barışmak geceyle
Dikenlere takılıp , öksürmek acıyla.
Sevmenin ikinci adını unutmak.
Hüzne vurulmak, giderken gelmek.

Aslında korkmamak, yamalı bir cesareti almak sırtına.
Her dönüşte gülmek ya da kırık yamalı bir ağlamak.
Adam yok kadın var , kadın yok adam var.
Aslında bizde sadece bir çocuk var.

Bir de yaşlanmaz bir hüzün var.!

Bu bahar muştulu bir bahar .
Omuzlarım çocuk , yanaklarım ihtiyar.
Heybemde öksüz bir çocuk.
Kalbimde kırık beyazlar.
Üşüsem mi ben anne.!

Ya da sevsem mi hüzünleri
Tek tek ezber yapsam siyahları.
Hçkırsam ezberi bozuk aşkları.
Var olmanın içinde çocuk umutları bulsam.
Hüzne sarılsam mı annem.?


Ayrılığım zemheri üşütüyor beni.
Sevinçlerin haykırışı kesilmiş.
Adamla kadın yalandan sevmiş.
Kuşların kanadı çok acımış.
Hüzün konuşmuş hüzün dinlemiş.
Göz ama.. ,kalmış bedende.

Bense devrik bir cümlenin kahramanı.
Senli benli öznelere vurgun.
Sarılmışım sonu gelmez hüzünlere.
Arıyorum dramın olmadığı bir sahne.
Çorak olmayan bir toprak, Annemin elleri.

Kasımpatılar açmış penceremin önünde.
Ellerimdeki şiirler onları sulayan.
Gözlerimdeki yaşlar , buğdayı yeşerten.
Yüreğimdeki yama adını söyleyen.

Gülüşlerim dağınık, üzüntülerim şımarık.
Gençliğim hiybe aşık olduğum hüzünlere.
Bir garip lodos sarmış her yanı.
Mülteci bir ayrılık boyamış duvarları.
Kalbin matemi bitmiyor annem.
İşte ondan sarılmışım gri hüzünlere.
Renksiz elvedalar ’a....
üşümüşüm ya ben..;
Gel de hapset gözlerinin buğusuna ..!
ağlamasın yıldızlar annem.!


Hatice Nilüfer Dirilen