Her akşam kucağına yıkıyorum
Elime geçen bütün çeri çöpü.
Açmayınca ağzını bıçak
Konuşmuyorum çocuk gibi.
Sonra
Söz veriyorum kendime
Bir daha mı?
Asla!
Tövbe!..

Düşünüyorum da
Sen ve ben
Hepimiz
Yıllarca kanla beslendik
Ve kanla acılara direndik.
Biz tükendik be Gülüm
Biz insanlığımızı öldürdük...
Bir türlü
İlkyaz yağmurlarında ıslanıp
Alkımlar göremedik...

Ah benim bugünüm.
Farkında mısın?
Çocuklarımızın geleceğini çaldık.
Kaybettik umudumuzu
Sıradanlaştık.
Söylemesi zor ama
Ölümlere alıştık.
Biz
Sen ve ben
Hepimiz
Anadolu denilen bu ülkede
Helal bir ekmek yiyip
Düzlüğe çıkamadık….

Yazan:MEHPARE GÖKÇE