Aşk bir ağaçtır dostum, kökü macera olan,
Heyecan yardımıyla hızla sarar toprağı.
Tohumuna katılır, belli oranda yalan,
Kör olan gönlün gözü, fark edemez tuzağı.

Gövdesini sorarsan geçici bir mutluluk,
Kendisini kaptıran insanda kalmaz soluk,
İki gönülden akar, umutlar oluk oluk,
Lakin erken geçilir, aşkın bu ilk durağı.

Beklenen gibi açmaz, çiçekler yapraklarda,
Sitemler düğümlenir, çatlamış dudaklarda,
Hasret tam köke iner, kan olur topraklarda,
Can yakıp bezdirmiştir, şimdi bu aşk bayağı.

Meyvesini hiç sorma ne olur bana gardaş,
Akar, akar da dinmez, çağlayan gözlerde yaş,
Yaralı kalbi sarar, ince sızı, bir telaş,
Aşkın meyvesi yakar, değdiği her dudağı.

İçten çürütülmüştür, sonunda aşk ağacı,
Deryalara da sığmaz, gönüllerdeki acı,
Tövbeler edilirken eller Hakk’a duacı,
Böylece aşk ağacı, boylar yine toprağı.

1994